Pożegnaliśmy profesora Raułuszkiewicza

Profesor Stanisław Raułuszkiewicz urodził w 1926 roku w Suwałkach. Studia na wrocławskiej weterynarii rozpoczął dwa lata po wojnie, w 1947 roku, jeszcze na połączonym Uniwersytecie Wrocławskim i Politechnice. Dyplom odbierał już jako absolwent Wyższej Szkoły Rolniczej, której pierwszym rektorem był sławny botanik prof. Stanisław Tołpa.

Wydawało się, że będzie urzędnikiem. Pracę zaczął bowiem w 1952 roku – w Warszawie, w Departamencie Weterynarii Ministerstwa Rolnictwa – jako inspektor. Ale już rok później skupił się na karierze naukowej i akademickiej. W 1953 roku rozpoczął pracę w Katedrze Patologii Rozrodu i Kliniki Położniczej Wydziału Weterynaryjnego WSR. – Był bardzo lubiany przez studentów, bo nie tylko był świetnym nauczycielem i autorytetem, ale przede wszystkim był bardzo życzliwym człowiekiem. Każdy mógł przyjść do niego z problemem, z którym sobie nie radził. Nie miało znaczenia, czy chodzi o sprawy prywatne, studenckie czy czysto akademickie. Pomagał, rozmawiał, doradzał. Nic dziwnego, że studenci nazywali go „ciocia Stasia” – wspomina dr Wiesław Bielas i dodaje, że profesor sam miał trudne doświadczenia w życiu i może dlatego miał wiele zrozumienia dla innych.

Dr Bielas uśmiecha się i przyznaje, że u profesora w gabinecie zawsze były pod ręką maleńkie filiżanki do kawy. Kiedy gość stawał w drzwiach, by omówić ważne naukowe sprawy albo podzielić się rozterkami, Stanisław Raułuszkiewicz, wyciągał je, stawiał na stoliku i parząc kawę, pytał: – Z prądem czy bez prądu?

Profesor był przewodniczącym Sekcji Rozrodu Zwierząt i Sztucznego Unasienniania  Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, przewodniczącym Wrocławskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Genetycznego.  Był też odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, wyróżniony nagrodą ministra i licznymi nagrodami rektora. Zmarł 2 sierpnia.

kbk