Dr Ewa Szczepańska: – W dydaktyce nie ma głupich pytań

Nauczanie przedmiotów takich jak chemia i chemia fizyczna, które zwykle budzą strach wśród studentów, jest dla dr Szczepańskiej okazją do sprawdzenia swoich umiejętności, jako dydaktyczki. – Uczę chemii i chemii fizycznej. To przedmioty, które, nie ukrywajmy, nie są najprzyjemniejsze dla studentów. Niektórzy są zrażeni do nich przez nieprzyjemne doświadczenie z poprzednich etapów nauki, inni boją się, że sobie nie poradzą, bo nie rozumieją chemii – mówi wykładowczyni, zdając sobie sprawę z wyzwań. – Dlatego, na pierwszych zajęciach tłumaczę studentom, że nie będę ich osądzać bądź krytykować, jeśli nie rozumieją mojego przedmiotu. Mówię im, że mogą się czuć przy mnie swobodnie i zgłaszać, kiedy coś jest za trudne i skomplikowane. Ważna jest dobra atmosfera na zajęciach, bo zbyt duży stres blokuje studentów i nie mogą wykorzystać w pełni swojego potencjału. Zawsze staram się indywidualnie wytłumaczyć daną kwestię. Przypominam im, że nie ma głupich pytań i każde z nich zasługuje na odpowiedź – dodaje wykładowczyni.

To indywidualne podejście do każdego studenta oraz otwartość na ich problemy i pytania sprawiają, że dr Szczepańska jest postrzegana jako osoba, która nie tylko naucza, ale też wspiera i motywuje. 

– Przyznaję, że kluczowe w moim podejściu do nauczania jest indywidualne traktowanie studentów. Uważam, że nie można postrzegać ich jako jednolitej grupy, ponieważ każdy z nich to dorosła osoba, niosąca ze sobą różnorodne doświadczenia i aktualne wyzwania. Te różnice mają znaczący wpływ na proces uczenia się i zdolność do radzenia sobie z obowiązkami akademickimi. Często, podczas konsultacji, studenci dzielą się ze mną swoimi problemami, wskazując na trudności związane z równoważeniem obowiązków studenckich i zawodowych. Taka szczerość pozwala mi lepiej zrozumieć ich sytuacje i dostosować do nich moje wsparcie dydaktyczne – tłumaczy dr Ewa Szczepańska, podkreślając, że rozumienie studenta jako człowieka, z jego unikalnym zestawem doświadczeń i obecnych wyzwań, jest kluczowe. – Studia są istotnym elementem ich życia, wybrali daną ścieżkę edukacyjną z konkretnych powodów, ale nie można zapominać, że każdy z nich ma swoje indywidualne potrzeby, na które wpływają różne okoliczności. Moje zadanie, jako wykładowcy, to nie tylko przekazywanie wiedzy, ale także wsparcie i zrozumienie dla ich unikalnych sytuacji życiowych – dodaje.

Jednym z sekretów jej dobrych relacji ze studentami jest umiejętność przekazywania wiedzy w sposób przystępny i angażujący. – Staram się tłumaczyć skomplikowane koncepcje w sposób, który jest zarówno zrozumiały, jak i łatwy do zapamiętania. Używam humoru i codziennych analogii, co sprawia, że materiał staje się bardziej przystępny – uśmiecha się dr Szczepańska, która  podczas wykładów z chemii organicznej opowiada m.in. o kwasach karboksylowych, które są pochodnymi prostych węglowodorów, takich jak metan, etan, propan i butan, różniących się liczbą atomów węgla. – Używam wtedy codziennych nazw tych kwasów do wytłumaczenia zagadnienia. Aby zapamiętali, że kwas mrówkowy to najprostszy kwas w tej serii, proszę ich, by wyobrazili sobie ugryzienie przez malutką mrówkę i związany z tym piekący ból – stąd nazwa kwasu. Podobnie, opowiadając o kwasie octowym, przytaczam anegdotę o domowej produkcji alkoholu przez dziadków, która kończy się niezadowoleniem z powodu przekształcenia alkoholu w ocet. To humorystyczne skojarzenie pomaga w zapamiętaniu, że kwas octowy odpowiada za smak octu. Takie metody oparte na codziennych skojarzeniach nie tylko ułatwiają zapamiętywanie, ale też pokazują, jak bardzo chemia jest obecna w naszym codziennym życiu – podkreśla wykładowczyni.

Poza dydaktyką, dr Ewa Szczepańska zaangażowana jest również w badania naukowe, aktualnie jest kierownikiem projektu BioVan realizowanego w ramach programu LIDER XII finansowanego przez NCBiR, który koncentruje się na produkcji waniliny z produktów ubocznych przemysłu rolno-spożywczego. Wykorzystywana przez nią metoda biotechnologiczna może nie tylko stanowić drogę do otrzymania waniliny konkurencyjnej pod kątem ceny, ale również umożliwi zagospodarowanie odpadów pochodzących z przemysłu rolnego jako dodatek paszowy dla zwierząt gospodarskich.

– Poza pracą naukową uwielbiam dzielić się wiedzą. To, co przynosi mi najwięcej radości, to momenty, gdy studenci dziękują mi na koniec semestru, mówiąc, że zmieniłam ich podejście do chemii. To pokazuje, że moje starania mają sens – podsumowuje dr Szczepańska.

is

• 

  Atmosfera otwartości i zaufania kluczem do efektywnej dydaktyki

  Dr Patrycja Wróblewska z Wydziału Biologii i Hodowli Zwierząt o praktycznym podejściu do edukacji, istotności tworzenia komfortowego środowiska dla studentów oraz otwartej komunikacji w procesie nauki.