80. rocznica mordu profesorów lwowskich

Aresztowania ruszyły w nocy z 2 na 3 lipca. Egzekucje na tzw. Wulce przeprowadzono następnej doby – we wczesnych godzinach rannych 4 lipca 1941 r. rozstrzelano w sumie 37 osób. Wśród ofiar było 21 profesorów, żony trzech z nich, synowie dziewięciu, jeden wnuk, ksiądz, lekarz, prawnik oraz mąż jednej z gospodyń.

Zginęli m.in. Tadeusz Boy-Żeleński, lekarz, pisarz i tłumacz literatury francuskiej, prof. Kazimierz Vetulani, kierownik Katedry Mechaniki Teoretycznej Politechniki Lwowskiej, prof. Antoni Cieszyński, kierownik Katedry Dentystyki UJK, prof. Roman Longchamps de Berier, kierownik Katedry Prawa Cywilnego UJK, ostatni polski rektor Uniwersytetu Jana Kazimierza, prof. Edward Hamerski, kierownik Katedry Chorób Zakaźnych Zwierząt Domowych Akademii Medycyny Weterynaryjnej, prof. Henryk Hilarowicz z Kliniki Chirurgii UJK – obrońcy Lwowa w 1918 r. Razem z Romanem Longchamps de Berier zamordowano jego trzech synów, z których najmłodszy miał 18 lat. 5 lipca zamordowano kolejne dwie osoby, potem następne. Ostatni na długiej liście był premier Kazimierz Bartel, który zginął 26 lipca.

Ci, którzy ocaleli z aresztowań i uniknęli kaźni, po wojnie przesiedleni do Wrocławia, tutaj budowali polską naukę na zgliszczach miasta zamienionego przez Niemców w twierdzę.

– Wrocław pamięta i czci pamięć o lwowskich profesorach. To miasto nie byłoby takie, jak jest obecnie, gdyby nie ci, którzy polegli w wojnie, ale także gdyby nie ci, którzy potem przyjechali, żeby tę akademickość Wrocławia tworzyć – mówił podczas uroczystości upamiętniających pomordowanych prezydent miasta Jacek Sutryk, składając kwiaty pod pomnikiem odsłoniętym w 1964 roku.

Razem z przedstawicielami władz samorządowych, hołd ofiarom nazistów złożyli też reprezentanci wrocławskich uczelni, w tym i Uniwersytetu Przyrodniczego, którego trzon kadry w 1945 roku tworzyli uczeni ze Lwowa.