Zmarł prof. Zenobiusz Dmowski

Współpracownicy i przyjaciele podkreślają, że zawsze był ogromnie życzliwym i dobrodusznym człowiekiem. – Chętnie dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem nie tylko z zakresu zagadnień, którymi się zajmował zawodowo. W kontaktach z innymi pracownikami był osobą obdarzoną nietuzinkowym poczuciem humoru. Zawsze uśmiechnięty i serdeczny dla bliźniego – mówi prof. Kazimierz Chmura w imieniu tych wszystkich osób, które pracowały z profesorem Zenobiuszem Dmowskim, od lat 60. XX wieku związanym najpierw z Wyższą Szkołą Rolniczą, później Akademią Rolniczą i wreszcie Uniwersytetem Przyrodniczym we Wrocławiu.

Zenobiusz Dmowski urodził się 29 lipca 1942 roku w Suchożebrach. Studia w WSR skończył w 1968 roku – pracę magisterską napisał w Katedrze Gleboznawstwa. Potem były roczny staż w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roślin, studia doktoranckie ukończone w 1973 roku i praca „Wpływ nawożenia mineralnego i ilości wysiewu na plony soi w uprawie na nasiona i zieloną masę w siewie współrzędnym z kukurydzą” zrealizowana w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roślin AR we Wrocławiu, pod kierunkiem prof. Zofii Jasińskiej. Stopień naukowy doktora nauk rolniczych uzyskał w 1976 roku, a habilitację obronił w 1993 roku – jego praca dotyczyła wpływu rejonu uprawy, gleby i agrotechniki na plonowanie żyta i pszenicy. Profesorem tytularnym został w 2003 roku.

W roku 2000 został kierownikiem Zakładu Nawadniania Roślin w Katedrze Rolniczych Podstaw Kształtowania Środowiska AR we Wrocławiu, a następnie  kierował Zakładem Ekologii i Ochrony Środowiska i Zakładem Ekologii, Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej Gleb i Roślin.

– W Katedrze Rolniczych Podstaw Kształtowania Środowiska nie tylko zdobył duże doświadczenie w realizowaniu tematów badawczych, ale dał się też poznać jako świetny organizator badań zespołowych. Początkowo w swojej pracy naukowej zajmował się cechami jakościowymi i morfologicznymi roślin pastewnych mających znaczenie dla procesów suszenia – mówi prof. Chmura i przybliża zainteresowania naukowe prof. Zenobiusza Dmowskiego:  przyswajalność poszczególnych składników pokarmowych z różnych form nawozów przez rośliny w warunkach zróżnicowanego uwilgotnienia; wpływ deszczowania i zróżnicowanego nawożenia mineralnego na wysokość jakość plonu roślin uprawnych; modele zysków i strat związanych z dostarczeniem lub deficytem wody w produkcji roślinnej; wpływ gleby, rejonu i agrotechniki na plonowanie roślin uprawnych; wreszcie wpływ zmniejszonych nakładów w produkcji roślinnej, a więc rolnictwo integrowane.

Profesor Dmowski m.in. opracował wskaźniki spadku plonów spowodowane niedoborem i nadmiarem opadów, wzrostu plonów pod wpływem różnej ilości opadów i nawadniania oraz efektywności wody i nawozów w uprawie roślin pastewnych. Podjął się również syntezy dotychczasowych badań agrotechnicznych w kraju. We współpracy z akademiami rolniczymi i instytutami resortowymi zorganizował krajowy bank danych doświadczeń agrotechnicznych i opracował wskaźniki plonowania podstawowych roślin uprawnych w zależności od rejonu, gleby i agrotechniki.

Jego dorobek obejmuje blisko 150 publikacji, z czego 75 to oryginalne prace twórcze. Jako dydaktyk prowadził zajęcia ze studentami na Wydziale Melioracji Inżynierii Środowiska, a za działalność naukowo-badawczą był wyróżniony jedną nagrodą zespołową Ministra oraz 14 zespołowymi i indywidualnymi Rektora. Był też członkiem Polskiego Towarzystwa Nauk Agrotechnicznych i to od początku jego powstania w 1983 roku oraz Komisji Nauk Rolniczych PAN Oddziału Wrocławskiego.

Po przejściu na emeryturę bez reszty poświęcił się swoim wnuczętom i pasji do ogrodnictwa i historii.